در این مقاله قصد داریم کلیه تگهای را به شما همراهان گرامی معرفی کنیم. به همین منظور در ابتدا جدولی که شامل معرفی لیست کامل تگ ها می باشد را تدارک دیدیم. شما با مطالعه این مقاله می توانید لیست کامل تگها را داشته باشید.
برای بالا بردن رتبه سایت در گوگل و دیگر موتورهای جستجو نیازمند دانش بهینه سازی و سئو (seo) سایت هستیم که در این مطلب به برخی از مهمترین آنها می پردازیم. پس تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.
زمانی که شما به یک وب سایت سر می زنید. با استفاده از نام دامنه، وب سایت شما نمایش داده می شود. این موضوع ممکن است ساده به نظر برسد، این فرآیند زمانی اتفاق می افتد که انواع بازدیدکنندگان سایت نام دامنه ی وب سایت را در مرورگر خود وارد می کنند.
در سرچ کنسول، صفحاتی که از نظر موبایل فرندلی بودن دارای ایراد باشند به شما نمایش داده می شوند. پهن تر بودن عرض سایت از عرض صفحه نمایش، نزدیک بودن بیش از حد المان های با قابلیت کلیک و کوچک بودن فونت از جمله ایرادهای رایج موبایل فرندلی بودن سایت هستند.
جاوااسکریپت به عنوان یک زبان سخت و نا کارآمد یاد می شد. زبانی با کاربرد اندک و ناسازگاری زیاد با مرورگر ها که تا به امروز برای بسیاری از برنامه نویسان آن دوره خاطره نه چندان خوبی را به همراه داشته است.
پاسخ کوتاه این است که REST مخفف Representational State Transfer است و کاربرد آن به یک الگوی معماری برای ایجاد خدمات وب سایت است. یک سرویس RESTful سرویسی است که آن الگو را پیاده سازی می کند.
دراین مقاله قصد داریم تفاوت ظریف بین API های REST و RESTful را توضیح دهیم تا در مورد اینکه آنها چگونه کار می کنند و چگونه میتوانید از آنها در توسعه پروژه خود استفاده کنید.
بیایید با تعریف اینکه REST چیست شروع کنیم. برای برخیREST به معنای سروری است که اسناد JSON را با مشتری از طریق HTTP مبادله می کند. این نه تنها یک تعریف کامل نیست، بلکه همیشه هم درست نیست. مشخصات REST نیازی به HTTP یا JSON ندارد و اصلاً به JSON یا XML اشاره نشده است.
اگرچه شما چندین رویکرد برای ایجاد API دارید، دو روش REST API و RESTful API وجود دارد که باید برای تسهیل تعامل نرم افزاری در پروژه خود بدانید.
اگرچه ممکن است تفاوت بین آنها در ابتدا واضح به نظر نرسد، اما به احتمال زیاد هنگامی که در جلسه ای با تیم توسعه خود هستید و در مورد الگوهای معماری نرم افزار برای محصول بحث می کنید.
به طور خلاصه REST یک سبک معماری است، در حالی که RESTful به سرویس های وب اطلاق می شود که چنین سبکی را پیاده سازی میکنند.
به عنوان مثال، Uber به دسترسی به موقعیت مکانی از طریق Google Maps و دسترسی پرداخت از طریق PayPal نیاز دارد و چیزی که به عنوان واسطه بین دو برنامه عمل می کند و به آنها کمک می کند تا با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، یک API یا رابط برنامه کاربردی است.
بنابراین، آیا می توانید از این اصطلاحات به جای یکدیگر استفاده کنید؟ تا حدی، بله، اما پاسخ درست واقعاً به این سادگی نیست که REST یک اسم است و RESTful یک صفت است.
فرض کنید در حال تلاش برای یافتن ویدیوهای یوتیوب در مورد جنگ ستارگان هستید. برنامه را باز میکنید، «جنگ ستارگان» را جستجو میکنید، اینتر را فشار میدهید و فهرستی از ویدیوهای مرتبط را میبینید.
API های REST به روشی مشابه کار می کنند که به شما کمک می کند هنگام جستجوی چیزی در اینترنت، نتایجی را برای سرویسی که درخواست کرده اید، دریافت کنید. در سال 2000، روی فیلدینگ مفهوم مشخصات REST API را معرفی کرد که بعدها به یک روش مدرن در مهندسی نرم افزار تبدیل شد.
API اساساً مجموعه ای از قوانین است که توسعه دهندگان در سمت سرور ایجاد می کنند تا برنامه ها را قادر به برقراری ارتباط با یکدیگر کنند. و REST تعیین می کند که API چگونه به نظر می رسد و چگونه کار می کند و توسعه دهندگان از چه الگوی معماری برای ساخت آن پیروی میکنند.
Layered system : عناصر REST نمی توانند فراتر از لایه تعیین شده خود را ببینند. این منجر به بهبود مقیاس پذیری و افزودن آسان تر پروکسی ها و متعادل کننده های بار می شود.
Uniform interface : مهمترین ویژگی الگوی معماری REST تاکید آن بر یکنواختی رابط بین تمام اجزا است.
Cacheability : سرورهای REST باید پاسخهای خود را بهعنوان ذخیرهسازی یا غیر قابل ذخیرهسازی شناسایی کنند تا از بین بردن اطلاعات غیرقابل ذخیره و ذخیره اطلاعات مورد نیاز برای بهبود عملکرد امکانپذیر باشد.
Statelessness : در برنامه های REST، کلاینت ها وضعیت برنامه را حفظ می کنند، اما سرورها هیچ حالت کلاینت را مدیریت نمی کنند. درخواست های خدمات شامل تمام اطلاعات مورد نیاز برای پردازش است.
اکنون APIهای RESTful محدودیتهای معماری REST مجموعهای از پروتکلهایی که یک API باید به آنها پایبند باشد را اتخاذ کرده و از آنها پیروی میکنند، که به آنها این امکان را میدهد مقیاسپذیر، سریعتر و پشتیبانی از انواع دادهها را داشته باشند. یک API از این نوع با استفاده از درخواست های HTTP به داده ها دسترسی پیدا می کند و رایج ترین نوع API مورد استفاده در stack های توسعه وب سایت است.
Headers : با کمک هدرهای HTTP، API های RESTful اطلاعاتی مانند انواع اتصال، پراکسی ها و ابرداده ها را برای پیام های درخواست و همچنین پاسخ های معتبر آن ها مدیریت می کنند.
Data : داده بدنه ای است که حاوی اطلاعات بیشتر در مورد منبع درخواستی مشتری است. هنگامی که مشتری نوع محتوا را در هدر تعیین می کند، بدنه حاوی محتوای واقعی است.
Method : این APIS دادهها را با استفاده از روشهای خاص HTTP مانند DELETE، POST یا GET دستکاری میکنند تا به سرورها کمک کنند تا به درستی کار کنند.
Endpoints : اینها URLهایی هستند که مکان داده ها را در سرور مشخص می کنند. نقاط پایانی اساساً منابعی هستند که ما سعی می کنیم از طریق یک API به آنها دسترسی پیدا کنیم.
خدمات وب یا API های RESTful دارای طیف وسیعی از مزایا هستند. به عنوان مثال، آنها از پهنای باند کمتری استفاده می کنند، از هر نوع فرمت داده پشتیبانی می کنند، منحنی یادگیری آسانی دارند و توسعه دهندگان نیازی به ساخت آن از ابتدا ندارند. این APIها در زمینه توسعه برنامه SaaS بسیار محبوب هستند و برای استفاده عمومی و خصوصی مناسب هستند.
اکنون که از کاربرد APIهای REST و RESTful و نحوه عملکرد آنها آگاه هستید، اجازه دهید تفاوت آنها را از نظر پارامترهای داده شده با یکدیگر درک کنیم:
معماری یک برنامه REST دارای یک سیستم لایه و یک سمت کلاینت با رابط کاربری یکنواخت است، در حالی که یک برنامه RESTful دارای همان معماری با برخی ویژگی های اضافه است.
علاوه بر این، یک سرور REST با یک سرویس گیرنده سرور برای مدیریت تعاملات کاربر کار می کند و چارچوب REST عملکرد برنامه را از طریق یک سیستم مستقل مدیریت می کند.
همانطور که قبلا ذکر شد، رابط کاربری یکنواخت یا سازگار یکی از اجزای کلیدی برنامه های REST است. این همان چیزی است که معماری های REST را از سایر الگوهای مبتنی بر شبکه متمایز می کند. چنین API هایی با موفقیت یک رابط بدون تغییر را در دستگاه های مختلف حفظ می کنند و از نظر مدیریت داده ها به عنوان منابع، هر دو سیستم RESTful در مقابل REST این کار را با یک فضای نام متمایز و منحصر به فرد انجام می دهند.
API های REST دادهها را به عنوان ذخیره سازی یا غیر ذخیره سازی برای جایگزینی دادههای غیرقابل ذخیره سازی پیشنهاد میکنند، جایی که برنامههای RESTful به مشتریان اجازه میدهند از دادههای قابل ذخیره سازی در هر کجا و در هر زمان استفاده کنند.
شما به راحتی می توانید عملکرد سیستم های REST را بهبود بخشید زیرا زیرساخت ها و مشتریان قادر به ذخیره داده ها هستند. هنگامی که هیچ کس از داده های ذخیره شده استفاده نمی کند، سیستم می تواند اطلاعات غیرقابل ذخیره را جایگزین کند.
از سوی دیگر، ساختن یک RESTful API شما را قادر می سازد تا در هر زمان و به هر نحوی که نیاز دارید به داده های کش و حالت های غیرقابل تغییر دسترسی داشته باشید. همچنین شما را قادر می سازد آخرین روند توسعه وب سازمانی را دنبال کنید و سیستم را مطابق با نیاز خود سفارشی کنید.
برنامههای REST بدون حالت کلاینت به کار خود ادامه میدهند، و کلاینت با هر مرحله برنامه سروکار دارد، در حالی که سرورهای RESTful فقط فرایند اجرا را پنهان میکنند.
هر درخواست سرور شامل تمام اطلاعات مورد نیاز برای پردازش است. با فرض اینکه تغییراتی در وضعیت API های RESTful وجود دارد، مشتری به چارچوب ظرفیت ذخیره سازی پاسخ می دهد و اطلاعات متضاد خاصی را از REST با زیرساخت سیستم دریافت می کند.
در چارچوب های REST، مشتری و سرور اطلاعات مربوط به وضعیت و اطلاعات را مبادله می کنند، در حالی که سرویس های وب RESTful هیچ داده ای را پنهان نمی کنند.
بین REST در مقابل RESTful، دستگاههای REST نمیتوانند فراتر از لایههای اختصاص داده شده را مشاهده کنند، در حالی که برنامههای RESTful جریان داده را بین چندین لایه تسهیل میکنند.
به همین دلیل است که برای بهبود اقدامات امنیتی و عملکرد سیستم های REST باید از پروکسی ها یا بار متعادل کننده ها استفاده کنید. در مقابل، یک RESTful API محدودیتهای بدون حالت را برای ایجاد یک سیستم با مرزهای امن ادغام میکند. علاوه بر این، تمایز بین این مرزها بسیار واضح و قطعی است و داده ها بسته به نیاز مشتری از یک لایه به لایه دیگر جریان می یابد. کلاینت ها قدرت نمایش داده ها یا دستکاری آن ها را دارند.
تفاوت بین REST API و RESTful API در یک نگاه
وقت آن است که یک خلاصه کوتاه داشته باشیم و برخی دیگر از عوامل متمایزکننده بین RESTful و REST API را بررسی کنیم.
در برنامه های REST، URL بر اساس درخواست و پاسخ کار می کند، در حالی که API های RESTful کاملاً به برنامه های REST متکی هستند.
سیستم های REST دارای پروتکل های قوی و لایه های معماری از پیش پیکربندی شده به عنوان اقدامات امنیتی هستند. برعکس، برنامههای RESTful دارای پروتکلهای حمل و نقل چند لایه هستند که امنیت آنها را نسبتاً کمتر میکند.
فرمت داده یک REST API مبتنی بر HTTP است، در حالی که فرمت داده یک API ساده RESTful مبتنی بر متن، HTTP و JSON است.
از نظر پهنای باند، برنامه های RESTful پهنای باند کمتری مصرف می کنند و سیستم های REST تنها پهنای باند کمتری مصرف می کنند.
API های REST بسیار کاربرپسند و سازگار با طیف وسیعی از متدولوژی های توسعه نرم افزار هستند. از سوی دیگر خدمات RESTful نسبت به API های RESTless بسیار انعطاف پذیرتر هستند.
در پایان می توان گفت که تفاوت بین REST و RESTful واقعاً مهم نیست. در نهایت، اینکه سبک معماری شما چقدر کارآمد با اهداف کسب و کار و پروژه شما همسو میشود، قابل توجه است.
بنابراین، آیا باید از قدرت REST و RESTful API استفاده کنید؟ کاملاً بله. برای شرکتها، صرف نظر از اندازه آنها، به کارگیری این فناوریها و ادغام برنامههای کاربردی شما با برنامههای شناخته شده به شما این امکان را میدهد که با کسب و کارهای جهانی تعامل داشته باشید و سرمایه گذاری خود را به عنوان قابل اعتماد و معتبر تقویت کنید.
معرفی بهترین کیت رابط کاربری کتابخانه React